για τη Σ. (2)

και ο χρονος σταματησε
μονο για μια στιγμη
οταν μετα απο λιγο
εκεινη ειχε χαθει...

εκεινη ειχε χαθει
στη πολυκατοικια 2Α
και εγω προχωρουσα
παραλληλα με τον ηλεκτρικο
νευριασμενος που
δεν εκανα κατι για να της πω
αυτο που κρυβω μεσα μου

μα εκεινος το 'χε πει
αδραξε τη στιγμη...

ημουν στη στοα των πεινασμενων
αναμεσα σε πρεζες
και χαμενες ημερες
γιορτες που δεν ειδαν
και αλκοολ που ρεει ποταμια
απο τις φλεβες ολων εδω γυρω
και τοτε ηταν που με πλησιασε εκεινος,
μακρια γκριζα μαλλια
απο τη βρωμα
μουσια στο ιδιο χρωμα
μια μαυρη μπλουζα kyuss
τη γνωστη με τη πεταλουδα
και εκει που τελειωνε το παντελονι
παντοφλες buffalo
τις παππουδιστικες
και μου ειπε
'μικρε,η ζωη ειναι πολυ μικρη
μη το σκεφτεσαι αλλο
και αδραξε τη στιγμη...'

γιατι σπανια σου δινετε
δευτερη ευκαιρια
μη σκεφτεις πολυ,γιατι
θα σου μεινει η απορια...

ρε φιλε δε θα μεινω με την απορια

στο υποσχομαι...