life is a beautiful woman with cancer

ο καφες εφτανε ισα ισα για ενα τσιγαρο
δεν προσπαθησα καθολου να το καθυστερησω.
ντυθηκα,αφησα τα λεφτα στο κομοδινο
και εξαφανιστηκα απο εκεινη την αθλια τρυπα
που με ειχε κατασπαραξει για τις προηγουμενες 7 ωρες.
η νυχτα ηταν υγρη οπως κι εκεινη πριν απο καμποση ωρα
που ιδρωναμε στο υπογειο δωματιο
καθως το καναμε με παθος
υπο τη μουσικη του πλανοδιου που ενω γρατζουναγε μια κιθαρα
προσπαθουσε συνχρονως να μας παιρνει ματι
απο το μικρο παραθυρακι που εβγαζε στο δρομο.

πηγα να βρω τους αλλους στο μπαρακι να πιουμε τιποτα,
ισως καμια μπυρα
αναλογα παντα με τα κεφια μας.
στο rue de marseille ειχε ησυχια και αραξαμε για λιγο.
αφου τα ηπιαμε στο υπογειο μπαρακι
ξεκινησαμε για κατι με περισσοτερη δραση.
δε λεω,καλο το marseille αλλα η ησυχια δε μου χρειαζοταν
εκεινη τη στιγμη.
εχω πολλα στο κεφαλι μου αυτες τις μερες
και ειναι φορες που δε μπορω να κατσω καπου ησυχα
οπως θα εκανα πιο παλια.

με τα πολλα γυρισαμε εξαρχεια να δουμε τι παιζει
αραξαμε για μερικες μπυρες στο πειρατη
και μετα πηραμε παλι τους δρομους.
τελικα μετα απο πολυ περπατημα
φτασαμε στο fox.
ειχα καιρο να παω και το ειχα ξεχασει
αλλα δε με απογοητευσε.ηταν κεφατο και γεματο rock
για οσο μπορουσες να αντεξεις...

. . .

ηπια τα κερατα μου παλι στο fox...
τα ρεμαλια την ειχαν κανει
αλλα εγω ειπα να κατσω λιγο ακομα.
αφου ηπια αλλη μια μπυρα
σηκωθηκα και εφυγα.
μετρο δεν ειχε οποτε το εκοψα με τα ποδια.
οπως πηγαινα προς θησειο με χτυπησε κεραυνος
καθοταν μονη της με ενα μπουκαλι τεκιλα
-αν θυμαμαι καλα-
και φαινοταν σα να ηθελε καπου να μιλησει.
δε την ηξερα,ουτε εκεινη εμενα
αποφασισα ομως να κατσω μαζι της να τη μαθω
-δεν ειχα και τιποτα καλυτερο να κανω-

την ελεγαν Ελσα.
ειχε κοκκινα μαλλια αλλα δε φαινονταν ψευτικα
σαν εκεινα στις διαφημισεις.
τα ματια της σκοτεινα και μεγαλα
σε μαγνητιζαν με το που τα κοιταζες
και δε σε αφηναν να φυγεις μακρυα.
καθησαμε μαζι στο παγκακι και μιλαγαμε
υπηρχε μια περιεργη οικειοτητα στην ολη φαση
που λιγες φορες μου εχει τυχει με καποιον αγνωστο.

τελειωσαμε το μπουκαλι μετα απο ωρα
και αποφασισαμε να φυγουμε απο εκει.
εγω δεν εχω πλεον τρομερο προβλημα με το αλκοολ
αλλα εκεινη δεν αντεχε και παρα πολυ.
τη συνοδευσα μεχρι το σπιτι της
χωρις απροοπτα στο δρομο.
μου ζητησε να μεινω εκει αποψε.
την εβαλα να κατσει στο καναπε
και πηγα να φτιαξω καφε.
οταν γυρισα την ειχε παρει ο υπνος
τη σηκωσα προσεχτικα και τη ξαπλωσα στο κρεββατι της
τη σκεπασα και πηγα στο σαλονι να τελειωσω το καφε μου.

οταν ξυπνησα ο ηλιος ηταν πολυ ψηλα
σηκωθηκα και ζεστανα το χθεσινοβραδινο καφε.
ωραιο το διαμερισμα της
δεν ηταν τιποτα φανταχτερο,ειχε ομως μια ζεστη ατμοσφαιρα.
απ' οτι μου ειχε πει χθες βραδυ ηταν στην αθηνα εδω και ενα χρονο
για σπουδες στο τμημα κοινωνιολογιας της παντειου.

κοιμοταν ακομα στο δωματιο της
δεν ηθελα ομως να φυγω
για καποιο περιεργο λογο παντα μου αρεσαν οι κοπελες
με τις οποιες ηξερα πως δεν εχω μελλον.
πηγα να δω πως ειναι.
ειχε πεταξει το παπλωμα στο πατωμα
και πηγα να το μαζεψω να τη ξανασκεπασω.
ειχε λιγη ψυχρα εκεινη την ωρα και δεν ηθελα να κρυωσει
την ωρα που τη σκεπαζα με το παπλωμα γυρισε και με κοιταξε
-καλημερα,μου ειπε.
-καλημερα.πως εισαι;
-ημουν και καλυτερα
-δεν αμφιβαλλω.θες να σου φερω τιποτα;
-ξαπλωσε διπλα μου.
ξαπλωσα
με ρωταγε για το πως ηταν χθες και αν εκανε τιποτα περιεργο.
αφου της εδωσα λοιπον μια πληρη αναφορα για ολο το συμβαν
απλωθηκε σιωπη.
χωρις να το περιμενω με αγκαλιασε και με φιλησε.
-εισαι ακομα μεθυσμενη;
-ναι.αλλα το θελω απο την ωρα που σε ειδα.

ξυπνησαμε το απογευμα στο καναπε.
το κρεββατι δε μας αντεξε και πηγαμε
να δοκιμασουμε αλλα επιπλα.
αν και δεν ειχε συνελθει απο το χθεσινο μεθυσι
ειχε μια απιστευτη ζωντανια για ερωτα
που δε μπορω να τη περιγραψω.
ανοιξα μια μπυρα και γυρισα στο καναπε

σκατα,τωρα πρεπει να φτιαξω κι ενα κρεββατι...

μερα με τη μερα πεθαινω
και ξερω πως κανενας
δε θα νοιαστει για το κουφαρι μου αργοτερα.

να πατε να γαμηθειτε παλιομαλακες

τουλαχιστον εκει θα πινω οσο θελω
και θα γελαω με τις γυναικες
που σας κερατωνουν
μπροστα στα ματια σας

και του χρονου...

γυρισα σπιτι κουρασμενος απο τα πολλα
που ειχαν γινει σημερα.
εκατσα στη πολυθρονα μονος μου με ενα ποτο στο χερι
και το ελαχιστο φως να προσπαθει να ξεχωρισει
μεσα στο σκοτεινο δωματιο.
αλλος ενα χρονος περασε
η γη εκανε αλλη μια περιστροφη γυρω απο τον ηλιο
και μεγαλωσα κατα ενα χρονο.
ολοι μεγαλωσαμε κατα ενα χρονο.
στο πικαπ εβαλα να παιζει nick cave,
ειχα ορεξη να τον ακουσω απο χθες
και τωρα βρηκα την ευκαιρια.
αλλος ενας χρονος περασε
και θυμαμαι σχεδον τα παντα απ' αυτον.
τις ατελειωτες μπυρες στη σχολη απο τις 7 το πρωι
μεχρι να μας διωξουν απο το μαγαζι που τα πιναμε,
το πρωτο live με το συκροτημα σε μαγαζι,
το χαμογελο στο προσωπο της οταν ανοιξα τη πορτα,
οι πεντε μηνες που ακολουθησαν γεματοι περιπετεια,
τα δακρυα που ετρεχαν στα μαγουλα της ενα βραδυ.
-μακαρι να μην την ειχα κανει να κλαψει,δεν το αξιζα-
τα δακρυα που δε με ειδε ποτε να χυνω εκεινη τη νυχτα,
το ατελειωτο καλοκαιρι με τα ταξιδια του,
τα παιδια και τα ποταμια μπυρας που καταναλωσαμε,
το ελευθερο camping με ολα τα απροοπτα που μας ετυχαν εκει,
τις καλες και κακες γνωριμιες των ταξιδιων,
την επιστροφη στο στουντιο για το cd που ακομα περιμενουμε το μιξαρισμα
και ολους εκεινους που γνωρισα,αγαπησα,μισησα,τσακωθηκα
και στο τελος ηπιαμε ολοι μαζι μπυρες
και οτι αλλο θολο νερο μπορουσαμε να βρουμε με τα λεφτα μας.
υπαρχουν πολλα γεγονοτα ακομα
αλλα θα μου παρει αλλον ενα χρονο για να τα πω.
το ρολοϊ στο τειχο δειχνει δωδεκα ακριβως.
παει και αυτη η μερα
πανε και αυτα τα γενεθλια.
σηκωθηκα απο τη πολυθρονα και εκλεισα τη μουσικη
εσβησα το φως και ξαπλωσα στο χαλι.
με το σκοταδι να με αγκαλιαζει
και τη σιωπη να χαϊδευει τα αυτια μου,
μονος πλεον τελειωσα το ποτο μου.
και του χρονου...

Οταν με σκεπτομαι νεκρο (για καποιο Bukowski...)

Οταν με σκεπτομαι νεκρο
σκεπτομαι ξεχαρβαλωμενες κιθαρες
πεταμενες στην ακρη του δρομου

Οταν με σκεπτομαι νεκρο
σκεπτομαι αδεια μπουκαλια μπυρας
στο πατο της λεκανης

Οταν με σκεπτομαι νεκρο
σκεπτομαι το αντιο που δε σου ειπα

Οταν με σκεπτομαι νεκρο
σκεπτομαι λευκες σελιδες
γεματες με μουτζουρες

Οταν με σκεπτομαι νεκρο
σταματαω να σε αγαπω

Οταν με σκεπτομαι νεκρο
ο δισκος εχει κολλησει στο πικαπ

τα τασακια γιορταζουν ακομα
απο το χθεσινο παρτυ

και καποιος καθαριζει
το αχουρι που αφησα πισω μου

wonderful world

το χαλι μυριζει σταχτη,αλκοολ και sex
η μουσικη σκεπαζει τη μαυριλα του δωματιου
και τις ενοχες της προηγουμενης νυχτας.

"what a wonderful wonderful world"

μπορει να ειναι και αληθεια αυτο
απλα δε μπορω να το δω αυτη τη στιγμη ξεκαθαρα.
συνεχιζω να ειμαι σωριασμενος στο χαλι,
ομως ο δισκος σταματησε να παιζει εδω και ωρα
οι στιχοι ηχουν ακομα στ' αυτια μου
και το γελιο της με ταξιδευει στο παρελθον.

ηθελε να μαθει γιατι ημουν "ετσι"
-προσπαθησε δε λεω-
αλλα αυτη η ευγενεια με σκοτωνει
ειναι φορες που απλα δεν αισθανομαι και τοσο κοινωνικος...
χωρις να το θελει μπαινει στο τρυπακι που μας εχουν βαλει ολους
αυτη η εξαναγκασμενη ευγενεια που απλα μας βγαινει
γιατι ειμαστε ανθρωποι.

ειναι φορες που θελω απλα να τη πιασω και να τη φιλησω
χωρις να της πω τιποτα
χωρις να χρειαστουμε δικαιολογιες αργοτερα
και χωρις ενοχες για αυτο που καναμε.
τωρα ομως εχει τη ζωη της
εχει φτιαξει το δικο της συμπαν
και δε θα ηθελα να ειμαι εγω εκεινος που θα το καταστρεψει...

"things gonna change i heard by that i'm gonna be dead"

αυτη ειναι η αληθεια τελικα...

crossroads...

ξυπνησα παλι με πονοκεφαλο.

μου πηρε λιγη ωρα μεχρι να καταλαβω οτι δεν ειμαι σπιτι μου.
-αληθεια που ειναι το σπιτι μου;-
διπλα μου μες στα σκεπασματα μπλεγμενη μια περιεργη φιγουρα.
ελπιζω μεχρι να σηκωθει να εχω θυμηθει το ονομα της.
πρωτη εγνοια μου το φαρμακο
καπως επρεπε να φτιαξω το κεφαλί μου.
μια μπυρα ειναι οτι πρεπει για τη κατασταση μου.
ο καπνος μισογεματος
-μισογεματος-
αρχισα παλι να γινομαι αισιοδοξος...

10 η ωρα και κατηφοριζα τη Θεμιστοκλεους
το ονομα της μου ηταν ακομα ενα μυστηριο
ημουν ηδη στη τεταρτη μπυρα και ετσι σταματησα να προσπαθω
επρεπε να παω να δωσω μια εργασια και βαριομουν να τρεχω μεχρι το Αιγαλεω
θα επεφτα πανω και σε καμια γνωστη παλι και θα με ζαλιζε
το λεωφορειο ηρθε αμεσως αλλα επρεπε να γινω σα σαρδελα σε κονσερβα για να παω στο ΤΕΙ
αποφασισα τελικα να το κοψω με τα ποδια
πηρα μπυρα και καπνο για το δρομο και ξεκινησα...

. . .

ειχα αραξει στο πανεπιστημιο και τη περιμενα
ημουν παλι νωριτερα απο τη προκαθορισμενη ωρα.
δε με πειραζει ομως γιατι εχω παντα μαζι μου τη φωτογραφικη
και ετσι μπορεσα να απαθανατισω την αγχωμενη πολη,
οση ωρα περιμενα το διαολο με το αγγελικο προσωπο.
δυο μπουκαλια στο πλαι και ατελειωτες γοπες
μου εκαναν παρεα οση ωρα τραβουσα.
ενα μικρο "κλικ κλικ" εδινε ρυθμο στα βηματα των περαστικων
και οι φωτογραφιες εφευγαν η μια μετα την αλλη.
με το που ηρθε θυμηθηκα γιατι μου αρεσε
δεν ειχε καμια σχεση με ολες τις αλλες που κυκλοφορουν
ειχε ενα δικο της ξεχωριστο αερα
και μια δικη της ξεχωριστη ομορφια.
ειχα να τη δω πεντε μηνες ομως τιποτα πανω της δεν ειχε αλλαξει
-σκατα-

μετα απο ατελειωτες και ανουσιες συζητησεις
που απλα τις κανουμε γιατι θελουμε παντα ενα προλογο,
καταληξαμε στο σπιτι της.
η βαλιτσα ανοιγμενη με τα ρουχα μεσα και εξω απο αυτη,
διπλα απο ενα σκονισμενο και ξεφτισμενο βυσσινι καναπε
σαν εκεινο που ειχε η γιαγια μου στο σπιτι της.
μου εβαλε μια μπυρα και εκατσε διπλα μου.
δε προλαβα να βγαλω το καπνο να στριψω και τα μαλλια της με επνιξαν
με εκεινο το υπεροχο αρωμα καρυδας.
με φιλησε και γευτικα τη μαυροδαφνη που ειχε κατεβασει πριν λιγο...

το αλλο πρωι ξυπνησαμε αγκαλια στο καναπε.
εβαλα μουσικη και σηκωθηκα να κανω εναν καφε
εκεινη την ωρα ενας Robert Johnson μου πηγαινε γαντι.
θυμομουν τα κατατοπια απο παλιοτερες επισκεψεις
και ετσι δεν αργησα να βρω το βινυλιο.
η μουσικη του αγκαλιασε το παγωμενο διαμερισμα
και σαν υπνωτισμενος απο τη μαγεια των blues συνεχισα τη δουλεια μου.
αργοτερα ηρθε κι εκεινη να κατσει μαζι μου στο τραπεζι.
μετα απο εναν αθλιο καφε
με το απαραιτητο τσιγαρο να συνοδευει
γυρισαμε χωρις λογια στο καναπε.
δεν ηταν αναγκη να πουμε και κατι.
τα ματια εκαναν πλεον ολη τη δουλεια για μας,
ξαπλωσαμε και αδιαφορησαμε για το κοσμο που ετρεχε απ' εξω.
ειχαμε ο ενας τον αλλο και αυτο μας εφτανε...