πεφτω πανω σε τοιχο
το ονειρο μισο
οπως και οι ζωες μας

ακομα εδω
κοιταζω το τοιχο
σε θυμαμαι
ακομα

τωρα κοιταζω το ποτηρι
αδειο
περιμενω να το γεμισουν ξανα
περιμενω

κανενας
ο νους φοβαται το καιρο
αγριευει καμια φορα
και κυνηγαει ονειρα

καμια φορα και συννεφα

Ο δικος μου μικρος Μ.Α.

Η ομιχλη εχει αγκαλιασει το πλοιο
δε μπορεις να δεις παραπανω απο πεντε μετρα
επιτελους τα χρωματα μου
-ολες οι αποχρωσεις του γκρι-

ενα χρυσο πετραδι
ποτε εμφανιζεται και ποτε χανεται
ψηλα στον ουρανο

το ομορφοτερο μερος για να πεθανεις
επιτελους το βρηκα

με τα χιλια ζορια αναβω τσιγαρο
ρουφαω απληστα
τα μαλλια μπλεγμενα και νοτισμενα

οσο πιο μακρια γινεται
επιτελους

στ' αριστερα η Ιταλια
στα δεξια η Αλβανια
και το πλοιο προς τη χαμενη Βενετια
δεκαεξι ωρες ακομα

περιμενω

ευελπιστω να τη δω
να της δωσω οτι εχει σωθει απ' τη φωτια
τη σκεπτομαι απο την αρχη του ταξιδιου
τουλαχιστον να τη δω μια τελευταια φορα
και μετα να χωρισουν οι δρομοι μας
οπως ακριβως συναντηθηκαν

πεταω το τσιγαρο
ριχνω μια τελευταια ματια στο αγνωστο
με τραβαει

το νιωθω
τωρα

το ξερω

μπορω να πεταξω...