δε σε βοηθησα καθολου
ημουν η πετρα που σε κραταγε πισω
οτι χειροτερο
θα μπορουσες να συναντησεις στο δρομο σου
σε φιλησα για να σε κρατησω κοντα
μα εφυγες για κατι αλλο
δε σου κραταω κακια
ησουν η ανοιξη μεσα στο χειμωνα μου
η αληθεια μεσα στα ψεματα μου
και πολλα ακομα για τα οποια ειμαι αναξιος
να σου πω
οσο κι αν πιω
οσα κι αν μου πεις
δε μιλαω εξαλλου
ξερεις
μια φορα ομως θα σου τα πω ολα
ψεματα κι αληθειες....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν μπορείς να ξέρεις αν βοήθησες
ΑπάντησηΔιαγραφήμόνο ο άλλος το ξέρει αυτό.
Μην σε υποτιμάς. Αυτό και αν δεν βοηθάει,
το ξέρουμε καλά.