το φως απλωνεται πανω στο δρομο
χλωμο...νεκρο...αψυχο...
οι πουτανες ξεχυνονται στο δρομο για λεφτα
και οι περαστικοι χαζευουν το εμπορευμα
θα ηθελαν παρα πολυ να ηταν και οι γυναικες τους ετσι
αλλα εκεινες εχασαν την ομορφια τους
καπου στο δρομο για εναν ευτυχισμενο γαμο
δυο παιδια και καμποσα χριστουγεννιατικα τραπεζια
γεματα υποκρισια και ψευτικες ευχες
ο παρατηρητης παλι μονος του κυκλοφορει μες στη πολη
και αιχμαλωτιζει τις στιγμες τους
κατι θα σκεφτει να φτιαξει μ' αυτες
ισως το επομενο ταξιδι του
τον επομενο θανατο της ψυχης του
οτι προκυψει
προς το παρων δεν εχει τιποτα να φοβαται
γιατι ενω εκεινος μπορει και τους βλεπει
εκεινοι δε μπορουν.

...οχι οσο κοιτουν ακομα τα βυζια που κρεμονται μπροστα τους
γυμνα και στητα κατω απο το φως της λαμπας