μου πιανει το χερι καθως πλησιαζουμε
με θελει κοντα της
μπροστα στο θανατο φοβασαι
καμια φορα
δακρυα τρεχουν στα μαγουλα της
γυριζω απο την αλλη
ο ηλιος με τυφλωνει
κοιταζω το λακκο
κοντευει να μου κοψει το χερι
αλλα παραμενω αναισθητος
δε μπορω να της δωσω αυτο που θελει
ειμαι ηδη πολυ μακρια
τα φτυαρια ειναι στην ακρη
και η κασα βγαινει στο φως
φυσαει
ο αερας παιρνει μακρια
τη μυρωδια του θανατου
ενα ασπρο σεντονι σκεπαζει
οτι εχει απομεινει
απο αυτο που καποτε ηταν ανθρωπος
τωρα μονο κοκκαλα,σκονη και χωμα
τα μαζευουμε και φευγουμε
ενω προχωραμε γυριζω και κοιταζω πισω
ο ηλιος ειναι ακομα εκει
ωραια μερα για να πεθανει κανεις...