η γυναικα που μισουσε τις τουλιπες

καθομουν πισω απο τα καγκελα και τη κοιταζα
που επαιζε μ' ενα κομματι γυαλι
τοσο κοφτερο που θα μπορουσε
να κοψει ακομα και τη ψυχη σου στα δυο

γυμνη κατω στο πατωμα επαιζε
και εγω τη παρακολουθουσα με μισος

σηκωσε το βλεμμα και με κοιταξε
τα μαλλια της επεφταν μπροστα
κοκκινη θαλασσα
και στο βαθος η αβυσσος των ματιων της

απλωσε το χερι με το γυαλι
και το εχωσε μεσα στο μουνι της
το αιμα χυθηκε ζεστο
μαζι με τα κολπικα υγρα της

πιεσε το γυαλι κι αλλο μεσα
χωρις να φωναξει
χωρις να κλαψει
πιεζε ολο και πιο μεσα

με κινησεις που εδειχναν πως ηξερε τι εκανε
εκοψε ολο το εφηβαιο της
και κινηθηκε προς τα γεννητικα της οργανα
εβγαλε τη περιττη σαρκα με μανια
και εχωσε μεσα της και τα δυο χερια

πρωτα βγηκε ο κολπος
ξεσκισμενος οπως και τη πρωτη φορα
μετα η μητρα που για 9 μηνες
θα μπορουσε να ηταν το σπιτι καποιου βιαστη
και τελος οι σαλπιγγες με τις ωοθηκες
καταδικασμενες να σαπισουν πλεον εξω απο το σωμα της

τη κοιταζα με απαθεια μεσα απο τα καγκελα
δεν ειχε βγαλει αχνα ολη αυτη την ωρα
μονο με κοιταζε μεσα απο τον κοκκινο καταρακτη
με ενα σαρδονιο χαμογελο
ζωγραφισμενο στο προσωπο της

την αφησα να πεθανει μεσα στα αιματα της
μαζι με τον εσωτερικο της κοσμο
που τοσο αγαπησα
και πηγα να πιω μια μπυρα

οταν γυρισα ειχε ξεψυχησει
μαζεψα τα κομματια της
την εθαψα στο κηπο
και απο πανω της
φυτεψα τουλιπες