σκατα με φραουλες

το ασθενοφορο ετρεχε σα δαιμονισμενο αναμεσα απο τ' αλλα αμαξια
εγω βεβαια μεσα ειχα βγαλει τα αντερα μου αλλα συνεχιζα
γιατι παντα εχεις την αισθηση οτι κατι ακομα εχει μεινει μεσα σου,
στο τελος ομως βλεπεις οτι εισαι κενος μεχρι αηδιας.

απο τη στιγμη που με μαζεψανε ημουν σκατα
στη μεση του δρομου με εμετους τριγυρω
να σερνομαι και να παθαινω διαφορες κρισεις
ενω την ιδια στιγμη δεν ενιωθα καθολου το σωμα μου...

επινα τα παντα εκεινη τη νυχτα
-αυτες τις μαλακιες δε μπορω-
συνηθως δε κολλαω ευκολα με καποια
αλλα αμα γινει κατι τετοιο τοτε την εχω πολυ ασχημα

παντα καταληγω να γαμαω το στομαχι μου
και ολα τα αλλα οργανα που δουλευουν ακομα για μενα
οσο μπορουν

τα παντα γυριζανε και ο μαλακας ο οδηγος πηγαινε χωρις φρενα
"αμα πεθαινα στ' αληθεια,πως στο πουτσο θα με πηγαινανε;"
επιτελους σταματησε και το πρωτο μερος του μαρτυριου τελειωσε.

ξυπνησα μετα απο ωρα σ' ενα κρεβατι
το κεφαλι μου πηγαινε να σπασει
και τοτε ηταν που κοιταξα τον διπλανο μου
ενας παππους λιγο πριν το θανατο

το βλεμμα μου καρφωθηκε σε αυτο που εσταζε
κατω απο το κρεβατι του
αυτο εφερνε και ολη την αθλια μυρωδια
σκατα.κοκκινα.

σκεφτηκα πως θα ειχε φαει φραουλες
και γυρισα πλευρο για να κοιμηθω

οταν ξυπνησα ο παππους δεν ηταν πια εκει...